W cenie hotelowego noclegu, prócz opłaty za usługę, może znajdować się też dodatkowe naliczenie. To opłata klimatyczna, przypisywana do danego łóżka w każdej noclegowni za każdy dzień pobytu powyżej 24 godzin. Dotyczy ona zakwaterowania o charakterze turystycznym, wypoczynkowym lub szkoleniowym. Obowiązek nakładania tej kwoty został wprowadzony na mocy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z 12 stycznia 1991 roku.
Bardzo często opłata klimatyczna mylona jest z opłatą uzdrowiskową. Jednak to zupełnie inne naliczenia. Opłata uzdrowiskowa, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy miejsc uzdrowiskowych i tylko w takich ośrodkach może zostać dodana do ceny pobytu. Wówczas jednak kuracjusz nie jest obarczany opłatą klimatyczną.
Ponadto w ustawie określono, że opłata klimatyczna może być naliczana wyłącznie, kiedy dane miejsce odznacza się szczególnymi warunkami klimatycznymi i krajobrazowymi. Nie istnieje jednak żaden spis tego typu miejscowości. Decyzja w tej sprawie należała dawniej do wojewody. Obecnie uprawienia przekazano radom gminnym, których zadaniem jest przygotowanie stosownej uchwały. Opłata klimatyczna wynosi około 2 zł za dzień pobytu.
Miejsce, w który będzie naliczana opłata klimatyczna musi posiadać konkretne elementy przyrodnicze, czyli m.in. lasy, użytki rolne, jeziora, dostęp do morza lub inne kąpieliska oraz charakterystyczną rzeźbę terenu – wyżynną bądź górzystą. Poza tym tereny te muszą być atrakcyjne turystycznie, czyli posiadać np. ciekawe okazy przyrodnicze, wodospady, jaskinie, punkty widokowe, ogrody zoologiczne, parki krajobrazowe, rezerwaty przyrody bądź zabytki budowlane.
Zwolnione z opłaty klimatycznej są osoby niepełnosprawne, osoby prowadzące działalność letniskową, uczniowie i osoby piastujące ważne stanowiska publiczne. Na pozostałych uczestników wyjazdów wypoczynkowych nakładana jest dodatkowo kwota za pobyt, wyliczona na podstawie długości turnusu. Pieniądze ostatecznie muszą trafić do właściwej gminy, odpowiedzialnej za dane tereny rekreacyjne.
Dodaj komentarz